Μαθητικές ποιητικές δημιουργίες

Οι μαθητές, μετά την ανάγνωση των ποιημάτων ή πεζών κειμένων, έγραψαν τους δικούς τους στίχους

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΦΩΚΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Απύθμενοι καημοί του κόσμου

Τα βάσανα τ’ ανθρώπινα στον κόσμο,

είναι μύρια,

που σε πονούν αλύπητα

μέσα βαθιά στα στήθια.

Τα χρόνια σου τα παιδικά,

με πόθο αναπολείς,

αν τύχει και τα δάκρυα

με πόνο συγκρατείς.

Την πλάση βλέπεις γύρω σου

να χάνεται με τρόπους…

σφαγές, λιμοί και πόλεμοι

από τους «ψευτανθρώπους».

Μα την ελπίδα μην ξεχνάς

στο στέρνο να ζεσταίνεις,

να μη φοβάσαι να χαρείς

για ό,τι αναμένεις!                                       

Μαρία Μυλωνά

       

Σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό, τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου

Έχουν άραγε τα πάθη τελειωμό

ή μήπως, όταν μια σε βρουν

δέκα σε συντρίβουν;

Ποιος καημός

κι άλλοτε ποια συμφορά

κυριεύει την ψυχή;

Είναι τα γεγονότα φοβερά,

ώστε πόνος και κλάμα

να γίνουν καθημερινά…

Κάποτε θάνατος, εξαφάνιση

ίσως και ολική καταστροφή.

Χάνει αδερφός την αδερφή

μάνα το παιδί,

γεωργός τη σοδειά του…

Πάθη λέγονται αυτά

κι αν σε βρουν μια

σε κυριεύουν…                                              

Χριστίνα Κολοκυθά

Σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό, τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου

Tα χέρια ενώσαμε όλοι μαζί

Στον τόπο αυτό την ύστατη στιγμή

Γεμάτοι όνειρα και ιδανικά

Σε μια χώρα που το μέλλον φαντάζει να πονά

Δεν είναι η πρώτη μας· σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό

τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου

Μα όμως κάπου μέσα μας βαθιά

Υπάρχει ακόμα η ελπίδα που χαμογελά!

Μανώλης Λαζίδης

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

«Από τη στιγμή εκείνη…

αρχίζει η ποίηση»

Από τη στιγμή εκείνη

που ’ναι ίσως κι η πιο σημαντική

σκέψεις, λέξεις και στιγμές περνούνε

που δεν τις έχουμε ξανασκεφτεί.

Το μυαλό κάνει εικόνες

έγχρωμες, μα και μουντές

τίποτα δε μένει πια να πούμε

στις πιο μεγάλες μας στιγμές.

Αρχίζει η ποίηση μετά

και γίνεται ανάγκη

να πούμε πλέον για όλα αυτά

που μας προσφέρει η αγάπη.

Είναι, λοιπόν, δυσάρεστο

να γράφουμε μονάχα…

μα, όταν τα νιώθει κι η καρδιά

πλουτίζει με χρυσάφια!

Μαρία Μυλωνά

«Από τη στιγμή εκείνη…αρχίζει η ποίηση»

Όταν πλέον νομίζεις πως είσαι ασφαλής και χαρούμενος
Και ο ενθουσιασμός σου γίνεται στάχτες στο ίδιο σου το στόμα,
Όταν το δάκρυ φαντάζει πικρό
Όμως οι άγγελοι το ευλογούν με τύχη,
Όταν ο χειρότερος εφιάλτης μετατρέπεται σε ομορφότερο όνειρο
Και πλέον η χαρά και τα αισθήματα δεν περιγράφονται με λόγια,
Όταν η τόλμη ξεπερνά τα όρια του πιο τρομερού φόβου σου
Και συ διαλύεις τις αλυσίδες που σε δεσμεύουν,
Εκείνη τη στιγμή αρχίζει η ποίηση!
Όμως όταν το νήμα της ζωής είναι πλέον ψιλό
Και ο Θεός έχει γράψει τη τελευταία σελίδα της ιστορίας μας
Εκείνη τη στιγμή σωπαίνει ακόμα και ο πιο έμπειρος λογοτέχνης!

Μανώλης Λαζίδης

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ

Το μόνο της ζωής ταξίδι

Χίλια χιλιόμετρα κάποιοι διανύουν
Για να φτάσουν σε μέρη μαγικά.
Χίλια χιλιοστά μονάχα κάποιοι κινούνται
Για να βρεθούν σε αγαπημένες τους αγκαλιές τρυφερές.
Χίλια έτη είτε μπρος είτε πίσω κάποιοι ταξιδεύουν
Για να ερευνήσουν της ζωής τα περίεργα.
Χίλιες και μια στιγμές όλη τους η ζωή˙ σε μια ματιά
Για να περάσουν στην άλλη τους πλευρά!

Μανώλης Λαζίδης

To ταξίδι μου

Μοιάζουν μακρινά, αλλά είναι;

Μοιάζουν ονειρικά, αλλά είναι;

Μοιάζουν αδύνατα, αλλά είναι;

Κείνα που κάνει το μυαλό

μοιάζουν ιδανικά και είναι!

Χριστίνα Κολοκυθά

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

 «Είμαστε»

Είμαστε ανάσες βαθιές τα στήθη που περνάνε

τα λάθη μας μεγάλα και ακόμα μας πονάνε.

Είμαστε σκέψεις δυνατές που έρχονται και πάνε

μα ακόμα είμαστε σκιές, δεν ξέρουν που πατάνε!

Οι φωνές μας άφαντες, δειλές στα χείλη μας κλειστήκαν

φοβήθηκαν να βγούνε,

ρωτάνε έκπληκτες κι αυτές… τι είμαστε; Κι ακόμα να το βρούνε!

Μαρία Μυλωνά

«Είμαστε...»

Είμαστε όντα

με πρόσωπα πολλά,

το μέλλον, οι νέοι άνθρωποι, η νέα γενιά.

Έχουμε φιλοδοξίες και όνειρα πολλά,

όλα να γίνουν θέλουμε ζωντανά.

Μην μας το στερείτε,

Έχουμε δικαίωμα γι’  αυτά.

Χριστίνα Κολοκυθά

"Είμαστε κάτι..."

Είμαστε κάτι άνθρωποι

που μας αρέσει ο χορός,

η μουσική και το ποτό.

Είμαστε φιλόξενοι, αγαπημένοι

και δεμένοι μεταξύ μας.

Είμαστε πατριώτες, πολεμιστές,

και μαχητές.

Είμαστε αισιόδοξοι 

για το μέλλον, για τη ζωή,

γιατί πάνω απ' όλα είμαστε

Έλληνες με ψυχή.

Γεράσιμος Νικολάου

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΤΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗ

Νυχτερινό

Απ’ έξω έν’ άγρυπνο φεγγάρι
Φεγγοβολά πέρα από μια απέραντη σκοτεινή άβυσσο
Ανάμεσα στα αμέτρητα αστέρια
Που σαν διαμάντια ξεχωρίζουν.
Ετούτη η σελήνη παρακολουθεί από ψηλά
Είτε δυστυχισμένους να δεινοπαθούν
και να βυθίζονται στην απελπισία τους,
Πληγωμένοι από τα ψέματα και την αδικία,
Είτε «πλούσιους» να χαίρονται τα αγαθά τους,
Και τους ανθρώπους «που διαιρώντας την ευτυχία τους
Στη πραγματικότητα την πολλαπλασιάζουν»¹.
Αυτός ο μικρός πλανήτης κινούμενος ελλειπτικά γύρω μας
Φαίνεται από μακριά άπιαστος για μας
Καθώς και αμέτοχος, σαν απλός θεατής, στα όσα συμβαίνουν!

¹ Πάουλο Κοέλο

Μανώλης Λαζίδης

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΤΟ «ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ» ΤΗΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Κοντά σου…

Κοντά σου να μείνω θέλησα,

μα μακριά σου με κράτησες πολύ.

Κοντά σου τα πιο όμορφά μου

χρόνια να περάσω ονειρεύτηκα,

μα πάλι δεν το θέλησες εσύ.

Έγινε η απόσταση μια φοβερή συνήθεια

τώρα ζητάς εσύ κοντά μου να βρεθείς.

Απέχουμε απ’ το σμίξιμο χίλια μύρια.

Κοντά μου δεν ήταν γραφτό να ζεις…

Χριστίνα Κολοκυθά

Θυμάμαι…

Η θύμησή σου πάντα ένα ευχάριστο κενό,

μια αυλή γεμάτη άνθη,

ένα κύμα απαλό,

ένας άνεμος δίχως αέρα.

Ίσως πνιγούμε, ίσως σωθούμε

το τέλος μοιάζει

άγνωστο, αδιάφορο.

Απλά ζωή ζητούμε.

Κι όταν θυμάμαι

τη μορφή σου, τα λόγια σου τα πιο ζεστά,

δύναμη παίρνει η καρδιά

και προχωράει.

Μαρία Μυλωνά

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΤΟ «ΠΟΥΣΙ» ΤΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

«Έπεσε ομίχλη…»

Έπεσε ομίχλη στην καρδιά μου,

γιατί δεν είσαι τώρα πια κοντά μου.

Θόλωσε η σκέψη μου·

κόλλησε το μυαλό μου σε εσένα

και τώρα δεν μιλάω σε κανέναν.

Το παράθυρο κοιτάζω, μα δεν μπορώ να δω,

γιατί με την ομίχλη σταμάτησα να ζω.

Πίσω σού ζήτησα να ’ρθεις,

μα εσύ ξανά δεν θέλεις να με δεις.

Όμως ο έρωτάς μου είσαι εσύ,

γι’ αυτό θα κάνω όνειρα στη ζωή μου...

Γεράσιμος Νικολάου

Οι έφηβοι του Β2 διασκευάζοντας το ποίημα του ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ Είμαστε κάτι… με τον τίτλο Είμαστε εμείς οι νέοι

έγραψαν-χαρακτήρισαν-σηματοδότησαν τη δική τους γενιά ως εξής:

Είμαστε κάτι εμείς οι νέοι

Κομμάτι δύσκολο να καταλάβεις

Πότε είμαστε τόποι ωραίοι

Πότε είμαστε άθλος να αναλάβεις

Ώρες ώρες σταθεροί σαν βράχοι

Και πεισματάρηδες σαν κάφροι

Αλλά μερικές φορές

Ασταθείς σαν τις πυρκαγιές

Πάνω από αυτά όμως όλα

Είμαστε άτομα με ορμή και φόρα

Άλλωστε είναι γνωστό για εμάς

Πως οι μεγαλύτερες αλλαγές και διαφορές

Προκλήθηκαν από νέους σαν και εμάς

Και αλλάξαμε την φορά της γης από συνήθειες παλιές.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΔΗΜΟΣ

Είμαστε νέοι και θέλουμε χρήμα να ρέει…

Είμαστε νέοι με ελπίδα, όνειρα και χρέη…

Αλλά δεν θα βάλουμε και τη γάτα μας να κλαίει

Γιατί απλά είμαστε νέοι!

ΖΑΜΒΡΑΚΙΔΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΑ

Είμαστε λένε κάτι νέοι κολλημένοι

Σε υπολογιστές και οθόνες

Μένουμε στην εικονική πραγματικότητα

Και ξεχνάμε τη ζωή.

Νιώθουμε εκ γεννήσεως κουρασμένοι

Αραγμένοι σε μεγάλες πολυθρόνες

Προτιμούμε όλα έτοιμα να μας τα προσφέρουν

Δίχως να κοπιάζουμε μόνοι μας στιγμή.

Είμαστε όμως κάτι νέοι πραγματικά ρωμαλέοι

Βράχοι σε τέτοιους δύσκολους καιρούς

Καθώς υπομένουμε, αναμένουμε και επιμένουμε

Νιώθουμε, τέλος, ριζοσπάστες

Όταν κόντρα σε κάθε κατεστημένο πάμε

Για την πίστη μιας φλογερής ιδεολογίας.

ΚΟΤΟΓΛΟΥ ΑΘΗΝΑ

Είμαστε εμείς οι νέοι

Χούφτα από άμμο. Ο άνεμος όταν περνάει

Μας σηκώνει στον αέρα και μας αφήνει

Στο έλεος του, να ταξιδεύουμε εμείς οι νέοι

Είμαστε η γενιά του μέλλοντος

Όλοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους

Σε μας και τις προσδοκίες τους

Να ηχούν στα παιδιά του μέλλοντος.

Είμαστε σαν ένα παιχνίδι ρόλων,

Όπου κανένας δεν ξέρει τι να κάνει

Αυτό το παιχνίδι συνεχίζεται στο πέρασμα των αιώνων.

ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Είμαστε κάτι φυλακισμένες δυνάμεις.

Η κοινωνία, το κλουβί μας και δύσκολο να ξεφύγουμε από αυτό. Λιοντάρια που αν λευτερωθούμε θα αλλάξει ο κόσμος. Κι ο φύλακας έχει χάσει τα κλειδιά.

Είμαστε κάτι ξεχασμένες ψυχές.

Μοναδικός προστάτης τα όνειρά μας κι αυτά χάνονται αφήνοντας μας γυμνούς. Έρωτες χάθηκαν, μάτια προδόθηκαν και τα πρόσωπά μας γερνούν. Η ασχήμια του κόσμου κατοικεί μέσα μας πια. Τα λουλούδια έχουν χάσει το άρωμά τους γιατί το κάλυψε το μπαρούτι. Και δεν προσπαθήσαμε να φυτέψουμε περισσότερα λουλούδια αλλά βιαζόμαστε να ανάψουμε το φυτίλι. Κι όμως τα λουλούδια θα πληθύνουν και το άρωμά τους θα τους αγγίξει πάλι. Και θα είμαστε εμείς αυτοί που τα καταφέραμε. Γιατί είμαστε κάτι ζωντανές ψυχές…      

ΔΟΥΛΚΕΡΙΔΟΥ ΝΙΚΟΛΕΤΑ

Είμαστε εμείς οι νέοι

Εύθραστοι μικροί αετοί

Καράβι που σε κρυστάλλινα νερά πλέει

Με πορεία ένα νησί.

Είμαστε εμείς οι νέοι

Και το νησί καταστροφή

Κι όποιος για την καταστροφή φταίει

Στα κρυστάλλινα νερά να πάει να πνιγεί.

Είμαστε εμείς οι νέοι

Η καινούρια πληγή

Το νησί ασταμάτητα θα κλαίει

Κι ίσως αυτό ανατραπεί.        

ΚΥΖΑΚΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

Είμαστε εμείς οι νέοι

Πέτρες, στοιχήματα, καβγάς.

Είμαστε εμείς οι νέοι

Πόροι αγάπης και χαράς.

Μα γιατί να υπάρχει

Αυτή η διαφορά;

Ολημερίς το σκέφτονταν

Και το βράδυ σταματάν

Οι γονείς, οι νέοι, τα παιδιά.

Είμαστε εμείς οι νέοι

Οι μουσικοί της καρδιάς

Που κρύβει καθένας από εμάς

Και που με μια νότα αντηχά.

Μα γιατί να την κρύβουμε

Τόσο πολύ βαθιά;

Για να την προστατεύουμε

Από το μίσος και τη φθορά

Που υπάρχει ακλόνητο και μας κυνηγά.

Θ. ΓΙΩΤΑ

Είμαστε κάτι ελεύθερα πουλιά

Με κομμένα και σπασμένα φτερά

Με μόνη ελπίδα τα όνειρα

Που μας φτάνουν ως τα ουράνια.

Είμαστε κάτι ερωτευμένα παιδιά

Με καλή και τρυφερή καρδιά

Που μισεί το ρατσισμό

Και αγαπά το σεβασμό.

Είμαστε κάτι άγραφα βιβλία

Όπου γράφεται κάθε εμπειρία

Που ξεπερνά τη φαντασία

Είμαστε κάτι φωτεινά αστέρια

Που κρατάνε την ειρήνη σφιχτά στα χέρια

Και μεταδίδουν στην ουσία

…… μια νέα  ι σ τ ο ρ ί α.

Κ. ΜΑΡΙΑ

Είμαστε κάτι, αλλά τι;

Πλάσματα πάνω στη γη

Ζούμε με μια ελπίδα

καβάλα σε μια ηλιαχτίδα

Είμαστε κάποιοι αλλά ποιοι;

Σκόρπια κομμάτια εδώ και εκεί

Χαμένοι σε ένα όνειρο γλυκό

Τα φύλλα από το ίδιο φυτό

Είμαστε κάτι αλλά τι;

Παιδιά με πονεμένη ψυχή

Ερωτευμένοι με ένα καπνό

Με όνομα τόσο ταιριαστό

Πάμε κάπου αλλά πού;

Ακολουθώντας μια φωνή

Μπας και είναι του καπνού;

Μα φαντάζει αληθινή.

Κ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Είμαστε η γενιά του 1998

Γεννηθήκαμε με Σημίτη πρωθυπουργό

Εκείνα τα χρόνια ήταν τα καλύτερα

Τι έγινε όμως από κει και ύστερα;

Είμαστε η γενιά του 1998

Τι ωραία που περνούσαμε στο δημοτικό

Τρέχαμε και παίζαμε ξένοιαστα όλη μέρα

Μέχρι που η οικονομική κρίση μας χτύπησε μια μέρα

Είμαστε η γενιά του 1998

Η ψυχή μας είναι πλέον χωρισμένη στα δυο

Μας κλέβουν το χαμόγελο και τις ελπίδες όλες

Είμαστε ονειροπόλοι και αυτοί μας ρίχνουν φόλες

Είμαστε η γενιά του 1998

Όλοι  μας λένε θύματα μα είμαστε ατρόμητοι θαρρώ

Ζούμε την καλύτερη ηλικία στην χειρότερη εποχή

Κι όμως αισιοδοξία είναι αυτή που μας καθοδηγεί.

Κ. ΜΑΡΙΑ

ΥΓ. Τα 17 μου τα φανταζόμουν αλλιώς.

Να πηγαίνω εκδρομές στη θάλασσα

Να κάνω τέχνη και να ζω με σοκολάτες και φιλιά!

Βάλε και καμιά κοπάνα με τους κολλητούς

Τα 17 μου όμως δεν είναι έτσι.

Τα 17 μου είναι 7 και 10

Ναι 10 ώρες φροντιστηρίου

Και 7 ώρες σχολείου…

Κ. ΙΩΑΝΝΑ

Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ:  Κοσμοκαλόγερος ή διδάχος;

Τα παιδιά του Β2 τιτλοφόρησαν το διήγημα του ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ «Το μοιρολόγι της φώκιας» με τη δική τους πένα:

 

«τα βάσανα της μικρούλας εγγονούλας στη Σκιάθο»

«η χαζούλα εγγονούλα κατεβαίνει τη ραχούλα»

«έρωτας και βάσανα»

«έρωτας και τιμωρία»

«ο μοναχικός αυλητής»

«η γλυκιά μελαγχολία»

«αδυναμία σκέψης…γκρεμός»

«κυνέρωτες και αλκοόλ»

«το μελαγχολικό καράβι»

«αγνή, όμορφη και θρησκευόμενη»

«ως αθώα και γλυκιά, την έφαγε η ρεματιά»

«η πνιγμένη αθωότητα»

«οι αδυναμίες ενός μοναχού»

«δάκρυ και σκοτάδι»

«ένα άδικο μπλουμ»

«η ομορφιά της αθωότητας»

«γκρεμός η όμορφη γυναίκα»

«στιγμούλα ακριβούλα»

ΥΓ. Μήπως οι μαθητές μας, παρά την τράπεζα θεμάτων, κάνουν καλύτερες καταθέσεις;



Ναυτικές ιστορίες με καπετάνιο τον Καββαδία και πλήρωμα το Β2

Ημερολόγιο ενός λοστρόμου

21/3/1975

Βράδυ. Η βάρδια μου μόλις που τελείωσε. Η σκάντζα ήταν γρήγορη χωρίς καμία αναταραχή. Ο τυπικός χαιρετισμός μεταξύ λοστρόμων... και μετά σιγή. Η ζωή μου στο καράβι αποτελείται από τη λάντζα και τη φύλαξη των εμπορευμάτων. Όμως η μέρα που θα γίνω καπετάνιος στο δικό μου καράβι δεν αργεί. Όταν θα γίνω λοιπόν μήτε το σταβέντο, μήτε να κοντραστάρω τον άνεμο δεν θα με φοβίζει. Το όνειρο μου είναι να σκαρφαλώνουν οι ναύτες μου στο μπαστούνι και να κιαλάρουν το απέραντο γαλάζιο και να ψάχνουν απόμακρες στεριές. Με τις λιγότερο δυνατόν παρατιμονιές θα μανουβράρω το σκάφος μου σαν ένας άλλος Οδυσσέας με απώτερο σκοπό την δική μου Ιθάκη· μέσα από τα τραβέρσα μονάχα η προπέλα θα με συνοδεύει και θα με συγκρατεί κόντρα στην μανία της θάλασσας. Όμως είναι αργά και πρέπει να ξεκουραστώ…

ΑΝΤΖΟΥΛΕΤΑ

Καθώς η Αντζουλέτα ταξίδευε στα καταγάλανα νερά και μερικοί  ναύτες απολάμβαναν το διάλειμμά τους με τις αβάνες τους, άλλοι θαύμαζαν τα γιουσέρ της θάλασσας. Όλα κυλούσαν ρόδινα και σιγά–σιγά άρχισε να βραδιάζει. Και ήρθε η σειρά του καπετάν Νικόλα να γίνει βατσιμάνης, καθώς  περνούσε η ώρα λόγω της δύσκολης ημέρας, ύπνος βαρύς τον έπιασε πάνω στο διάκι κοντά σε ένα  βιβάρι... Κανείς όμως δε περίμενε αυτή η πράξη του  να έχει ολέθριες συνέπειες. Στη συνέχεια το πλοίο κόντεψε να πέσει πάνω σε ένα βράχο, αλλά απόφυγε αυτή την σύγκρουση  με επιδέξιες μανούβρες. Έτσι υπήρχε μεγάλη αναστάτωση  στο πλοίο κυρίως όταν χάλασε η μηχανή  και οι ναυτικοί  χρησιμοποιώντας τα βερίνα έβαλαν μπρος το ιππάριο. Συνέχισαν το ταξίδι τους καλάροντας, αφήνοντας πίσω την οθάλη.

Αβάνες, οι : τα πούρα Αβάνας
αθάλη, η : καπνιά - ζεστή στάχτη / είδος φυτού
βερίνα, η : γαλλ. verine : κόμπος, στρίψιμο των σχοινιών, νήματα, καλώδια
βιβάρι, το : λατιν. vivarium : ιχθυοτροφείο, ψαρολίμνη
γιούσερ, το : γιούσουρι, μαύρο σκληρό κοράλλι
βατσιμάνης, ο : ἀγγλ. watchman : αυτός που επιτηρεί, που κάνει βάρδια
διάκι, το : τιμόνι
ιππάριο, το : μικρή βοηθητική μηχανή που κινεί αντλία
καλάρω : ιταλ. calare : μαζεύω τα πανιά / κάνω νερά / αφήνω, διαρρέω, ρίχνω δίχτυα
μανούβρα, η : βεν. manovra : χειρισμός διεύθυνσης του σκάφους

THE HANGOVER

Μια αμφιλύκη καθώς ο μπάρμπα Αλέξης, βγήκε από το γιατάκι του συνειδητοποίησε ότι δε θυμόταν τίποτα από την προηγούμενη μέρα. Μετά από πολύ σκέψη θυμήθηκε ότι είχε πάει με τον φίλο του τον Γουίλι σε ένα ταρτάν, για να πιούν για τα γενέθλια του. Ο ένας ήπιε ανιζέτα την οποία ο μπάρμαν άρπαξε μέσα από την φριζερέτα. Καθώς περνούσε η ώρα και τα ποτήρια άδειαζαν ο μπάρμαν τους πρότεινε να δοκιμάσουν ένα αράκ, από τα πιο γνωστά λικέρ της εποχής. Ο Γουίλι όμως ήθελε να φτιάξει την διάθεση του μπάρμπα Αλέξη για αυτό και του έριξε λίγο κοκό μέσα στο λικέρ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ζαλάδα του και την δημιουργία παραισθήσεων. Είδε την Φάτα Μοργκάνα να παλεύει μαζί με έναν αστρίτη. Μόλις συνειδητοποίησε τι ακριβώς έγινε, έτρεξε στον Γουίλι να του πει περισσότερες λεπτομέρειες  για τα καμώματά του. Νευριασμένος ανέβηκε στον ιστό να τον συναντήσει, αφού είχε βάρδια.

ανιζέτα, η : γαλλ. anisette : λικέρ, από απόσταξη αλκοόλης με μάραθο και κορίανδρο και την προσθήκη σιροπιού ζάχαρης
ταρτάν, το : μπαρ στο οποίο συχνάζουν κινέζοι
αράκ, το : είδος ρακής των αραβικών χωρών της Αν. Μεσογείου
κοκό, το : η κοκαΐνη
Φάτα Μοργκάνα, η : βρετ. μυθ. Morgan LeFay, ιταλ. Fata Morgana : η διεστραμμένη μάγισσα αδελφή του βασιλιά Αρθούρου, στην ιστορία των Ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης / μτφ. αντικατοπτρισμός στην επιφάνεια της θάλασσας, όταν το στρώμα του αέρα πάνω από το νερό είναι πιο ψυχρό απ᾿ ό,τι στα ψηλότερα στρώματα.
Ο ίδιος ο Ν. Καββαδίας λέει «.... συμβαίνει στης Σικελίας το στενό ή στη Νάπολη απ᾿ έξω, νύχτα τρεις η ώρα, και παρουσιάζει τρεις γυναίκες που χορεύουν στον ορίζοντα. Βαστάει ένα δύο λεπτά κι ύστερα χάνεται ...»
φριζερέτα, η : αγγλ. freezer : μικρό ψυγείο
μονιτάρως : καιρός / τώρα
γιατάκι, το : τουρκ. yatak : κλίνη, τόπος διαμονής, κατάλυμα
αστρίτης, ο : το φίδι αμμοδύτης ή έχιδνα

Όπου μας πάει ο άνεμος

Ένα ολλαντέζικο καράβι λίγο πριν  την αμφιλύκη, έβαλε πλώρη για ένα ασυνήθιστο και επικίνδυνο μέρος κάπου στον Ατλαντικό, όπου λίγοι τολμούσαν να περάσουν από εκεί. Πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου το οποίο λεγόταν Άνεμος, ένας γεμιτζής είχε βάρδια και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού συνήθιζε να καπνίζει Αβάνες που τις προμηθευότανε από διάφορα λιμάνια της Κούβας, στα οποία είχαν μπαρκάρει σε προηγούμενα ταξίδια. Στο άλλο του χέρι κρατούσε το διάκι και προσπαθούσε να προσανατολιστεί με τη βοήθεια ενός παλιού μισοχαλασμένου μπούσουλα, καθώς έπλεαν ανοιχτά του Αντλαντικού. Ενώ το πλοίο έπαιρνε τη βόρτα για να αποφύγει ένα άλλο πειρατικό πλοίο που πλησίαζε απειλητικά προς τα πάνω του, ξαφνικά όλο το πλήρωμα ένιωσε ένα δυνατό τράνταγμα. Ήταν επειδή το κοράκι του πλοίου είχε χτυπήσει σε μια υφαλοκρηπίδα. Ευτυχώς η ζημιά δεν ήταν μεγάλη. Ο γεμιτζής με την εμπειρία και τις δεξιότητες που διέθετε, λόγω του πλήθους δύσκολων καταστάσεων που αντιμετώπιζε στα μακροχρόνια ταξίδια, κατάφερε να αποφύγει γρήγορα τον ύφαλο και τον κίνδυνο της πειρατείας. Ύστερα αφού απομακρύνθηκε εντελώς και ανοίχτηκε περισσότερο στον Ατλαντικό, μπόρεσε επιτέλους να διαβάσει ανενόχλητος τη γαλέττα του.